Στην Ιαπωνία όλοι μοιάζουν να τα έχουν δει όλα. Ακόμα και
Στην Ιαπωνία όλοι μοιάζουν να τα έχουν δει όλα. Ακόμα και οι νέοι στην ηλικία δεν εκπλήσσονται από τις εξελίξεις στην οικονομία, είτε πρόκειται για τις εσωτερικές εξελίξεις είτε για τις διεθνείς.
Δεν είναι πρωτοφανές, ας πούμε, το φλερτ της ιαπωνικής οικονομίας με την ύφεση. Από τις αρχές της δεκαετίας το 1990 η ιαπωνική οικονομία αγωνίζεται για να κρατήσει τη μύτη της πάνω από το νερό. Και για να σπρώξει ανοδικά τις τιμές εξάλλου, διότι από το προ 35ετίας σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων, η χώρα παλεύει με τον αποπληθωρισμό. Κάτι που έχει να κάνει και με την παραδοσιακά αντικαταναλωτική ιδιοσυγκρασία των Ιαπώνων, βέβαια.
Ούτε οι εμπορικές τριβές και συγκρούσεις της Ιαπωνίας με τις ΗΠΑ είναι πρωτοφανείς. Ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε τις προάλλες δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου ας πούμε, αλλά ειδικά οι ιαπωνικές χαλυβουργίες βρίσκονται στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον εδώ και πολλά χρόνια. Σε μια συγκυρία μεγάλης κάμψης της ανταγωνιστικότητας των αμερικανικών χαλυβουργιών, τη διετία 2002-2003 για παράδειγμα, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεότερος για να προστατεύσει τον εγχώριο κλάδο είχε δασμολογήσει τον εισαγόμενο ιαπωνικό χάλυβα.
Déjà-vu
Θα έλεγε κανείς ότι από μια άποψη οι εξελίξεις στην Ιαπωνία μοιάζουν με ένα διαρκές déjà-vu. Μικροεκπληξούλες υπάρχουν,
Content Original Link:
Read Full article form Original Source OIKONOMIKOS TAXYDROMOS
" target="_blank">Read Full article form Original Source OIKONOMIKOS TAXYDROMOS